Mur wokół serca nie jest zbudowany z kamieni, choć sprawia wrażenie cięższego niż granit. Powstał z warstw dawnych ran, z odłamków niedopowiedzianych słów i z popiołu tego, co nie przetrwało próby czasu.
Każda cegła ma własny szept — wspomnienie, które kiedyś paliło, a teraz jedynie tli się cicho, gotowe znów zapłonąć, gdyby mur pękł choćby w jednym miejscu.

Według koncepcji dr Bradleya Nelsona mur wokół serca powstaje jako naturalna, choć niewidzialna reakcja obronna. Tworzy się z uwięzionych emocji, które miały ochronić człowieka przed kolejnymi ranami — przed bólem odrzucenia, przed ciężarem straty, przed traumą, której w danej chwili nie sposób było unieść. To mechanizm przetrwania: gdy uczucia stają się zbyt intensywne, zbyt palące lub niebezpieczne, ciało jakby „odcina” je i odkłada na bok, budując z nich warstwę po warstwie energetyczną barierę otaczającą serce.

Z początku jest to tarcza, sposób, by przejść przez trudny okres życia bez całkowitego załamania. Z czasem jednak ta ochrona przemienia się w przeszkodę. Mur, który miał chronić, zaczyna ograniczać. Oddziela człowieka od pełni emocji, sprawiając, że miłość staje się trudniejsza do odczucia, intuicja cichnie jak przytłumiony głos, a kreatywność — dawniej swobodna — zostaje uwięziona jak ptak w klatce. Reakcje stają się chłodniejsze, bardziej zdystansowane, nacechowane lękiem lub nadmierną ostrożnością.

Nelson podkreśla, że taki mur nosi w sobie większość ludzi — nawet dziewięćdziesiąt trzy procent populacji — często nie mając pojęcia o jego istnieniu. To subtelna konstrukcja energetyczna, niewidoczna, lecz wpływająca na sposób, w jaki człowiek czuje, kocha, tworzy i wchodzi w relacje ze światem.

Niektórzy widzą w nim twierdzę, inni — więzienie. W istocie jednak mur ten jest chwilowym azylem, zbyt długo trzymanym, zbyt starannie pielęgnowanym. Bo choć powstał z potrzeby ochrony, nie został stworzony po to, by trwać wiecznie. W jego najciemniejszej szczelinie drży maleńka, ledwie widoczna iskra — zapowiedź dnia, w którym pierwszy kamień sam odpadnie, a serce znów odważy się wypowiedzieć swoje imię światu.